In het kort: Jan heeft een ontstoken gebit. Deze ontsteking is dermate ernstig dat deze via de bloedbaan zijn weg heeft gevonden naar de hersenen. Op de hersenstam is een ophoping van pus ontstaan, een abces. Dit abces veroorzaakte uitvalsverschijnselen van de oogzenuwen en een gevoelsstoornis aan de linkerkant van zijn lichaam. Tijdens een operatie is een groot deel van het abces weggezogen. Het restant van de ontsteking wordt bestreden met antbiotica via een infuus.

Op 21 december is het tijd om de haard van de onsteking aan te pakken: alle tanden en kiezen worden operatief verwijderd.

Na bijna zeven weken mag Jan op 10 januari 2011 het ziekenhuis verlaten. Thuis moet hij nog zes weken lang drie maal per dag antibioticatabletten slikken.

Op deze site is alle informatie over zijn ziekte terug te vinden. Dochter Janneke heeft hiervan verslag gedaan. Bovenaan de linkerkolom is het meest recente nieuws te vinden. Wanneer je naar beneden scrollt vind je oudere verslagen, beginnende bij 24 november, de dag dat Jan in het ziekenhuis is opgenomen. 

Omdat ik "suiker" heb bestaat er een risico dat er wat aan mijn ogen mankeert. Op woensdag 11 mei ga ik daarom naar de oogspecialist.

Het is een heel ritueel. Eerst kom ik bij een dame die mijn ogen op allerlei manieren bestudeert. Ik moet door een apparaat in de verte kijken naar weggetjes en luchtballonnen. Daarna blaast het apparaat nog een paar keer een schot lucht in mijn ogen. Dat voelt vervelend, maar ik heb het goed doorlopen.

Na een korte stop in de wachtkamer, volgt een test door een andere dame, met andere apparaten. Ze doet een vloeistof in mijn ogen, zodat mijn pupillen groter worden. Dan is het wachten op de dokter. 

De dokter is een vrouw, er is wat merkwaardigs aan haar ik weet niet wat. Plots herinner ik mij een lange tijd geleden een bezoek aan een ziekenhuis. Ik ging naar de oogarts omdat ik iets in mijn oog had gekregen dat erg veel pijn deed. Dat moet 10 jaar geleden zijn. Ik kwam toen ook bij haar.

Het enige wat ik van dat bezoek heb onthouden is dat er niets in mijn oog zat, maar dat ik te horen kreeg dat ik  hoornvliezen had van een 140 jarige. Ik was toen net 50. Ik wist niks wat ik moest ik met die medeling. Niks dus. Ze had mij ook niet verteld wat en hoe. Misschien wel, maar dat was ik bij buitenkomst weer vergeten.

Door toedoen van mijn "vader" Wigbolt zijn er stappen ondernomen om het te verhelpen. Het rechteroog is voorzien van een nieuw hoornvlies. De operatie was vervelend, maar het resultaat was uitstekend. Ik kan daardoor ook weer zonder bril lezen. 

Jaren later sta ik nu weer voor haar, door haar verschijning en haar manier van praten weet ik het weer. Mijn ogen zijn "suikervrij". Dat is heel fijn te horen. Maar ik krijg wel druppels met prednison voor mijn linker oog. Dat oog is wat ontstoken. Dat klopt wel want mijn linker helft van mijn lichaam is nog steeds van slag. Zo'n hoornvlies is het vel over mijn oog. Zeer kwetsbaar. Ik krijg ook een zalfje om de troebelheid te bestrijden. Ik ben inmiddels begonnen met de smeren en druppelen, eens kijken of het werkt.

Het is dinsdagochtend half vier, weer veel te vroeg wakker. Dat was gisteren nodig, maar vandaag niet. Waarom ik nu weer om die tijd wakker word, weet ik niet. Ik krijg het niet meer voor elkaar om te slapen. Te druk in mijn kop. Op de radio is de EO aan de gang. Ze weten toch telkens weer te bereiken dat het over god gaat. De boodschap wordt nog steeds verteld, maar nu in moderne muziek verpakking. Aan het eind van het programma komen godwerkers aan het woord. Een christelijk gezin in Nepal en een in Indonesie vertellen over hun zendingswerk. Moeizame gesprekken. Ik word er nog zenuwachtiger van.

Opstaan dus. Dan maar wat schilderen. Want om 8 uur word ik verwacht bij de dokter.

De dokter heeft een weekje vakantie gehad, maar ze ziet er moe uit. "Nog ziek?", was mijn vraag. Een dokter mag niet ziek zijn.

Ik vertel dat ik geen bloed heb laten testen  en ook geen dietiste heb bezocht, jammer dan. Nu even mijn bloed testen, wegen, praten.

Mijn bloedsuiker is bijna goed. Mijn gewicht is weer een kilo minder. Ik ben nu op een gewicht dat de laatste jaren al zo is. Wel wat te zwaar, maar niet gevaarlijk.

Het niet meer snoepen en de pillen helpen dus. Ik begin ook steeds meer te denken dat mijn vermoeidheid en algehele zwakte komt van de narcose en de antibiotica. Dat laatste heb ik behoorlijk ingenomen.

Na het doktersbezoek even bloed laten prikken, dat begint om half negen op honderd meter afstand van de dokter. Het is al gezellig vol. Ik heb nummer 11 en er moet nog begonnen worden. De veel te kleine wachtkamer zit helemaal vol. Staan in de gang is geen optie voor mij. Ik kan heerlijk op de trap zitten. Toch kan ik er wel van genieten, dat wachten dan. Na mij komen er nog een stuk of tien. Stipt om half negen is de eerste aan de beurt. Om tien over half negen krijgt de prikster koffie met een glas water. Als ik later binnen kom heeft ze nog geen slok koffie gedronken. Ze gaat achter elkaar door. Vriendelijk en efficient word ik geholpen. Pijnloos worden er drie buisjes bloed van mij genomen. "Nu wel die koffie drinken hoor", zeg ik bij het vertrek. "Ja", zegt ze lachend.

Als ik weer terug naar huis ga, bedenk ik opgelucht dat ik maar flink gebruik moet maken van een placebo effect. Het is goed, dus het gaat ook goed. Dat helpt bij mij wel. Ik kan mij ook ziek denken dus waarom niet andersom.

Thuis een heerlijk bakkie koffie en een luchtig ontbijtje.

Die dag heb ik wel wat teveel gedaan.

Nu dacht ik: "ik ga zo laat mogelijk mijn bloed laten controleren". Mijn laatste mogelijkheid was vandaag donderdag. Ik was er al eerder, maar toen was het bloedprikcentrum niet open. Hier in het dorp kan je bloed worden afgetapt op speciale ochtenden, tussen half negen en tien uur. Dat is prima geregeld, alleen op Bevrijdingsdag niet dus. Omdat ik om zes uur op was heb ik lang op mijn koffie en ontbijtje moeten wachten. Nu dat ook nog eens niet nodig bleek te zijn, bleef ik de hele dag wat van slag. Erg moe, is wat er overblijft.

Ik heb nog geen poging gedaan om een diëtiste in te schakelen. Ik wil nog wat modderen. Zelf uitzoeken wat goed voor mij is en wat ik lekker vind. Dat is nog lang niet gelukt. Vandaag wat vis gegeten dat doe ik maar heel weinig. Het smaakte prima. Wat ik nu ook bedenk is dat ik misschien om twaalf uur warm moet eten, want het koken aan het eind van de dag valt niet mee. Ik lig dan liever op de bank. Dat zijn van die dingen die ik wil uitproberen.

(wordt vervolgt)

Zo dat is alwéér een maand.

De onderzoeken blijven nog even aan mij kleven. Ik heb weer een papier voor bloedonderzoek. Mijn suiker is, of hoe je dat ook noemt, stabiel gebleven. Dat was niet goed. Weer een pil erbij. Ik kan een afspraak maken met een dieëtist(te). Ik weet niet zo goed hoe ik gezond moet eten. Ik eet sinds ik een gebit heb al stukken beter. Ben ook gestopt met snoepen wat ik eindelijk kon zonder mijn eigen tanden. Maar ik weet niet hoe ik nog beter moet eten. Dus wie weet.

De vermoeidheid blijft, mijn energie is snel op, het bij laden is moeizaam. Je zou het kunnen zien als een oude accu. Het laad wel, maar dat duurt veel langer en de energie is sneller op. Maar het lukt prima hoor. Het schilderen doet mij goed. Daardoor heb ik het allemaal weer iets vrolijker kunnen zien. April is een maand met een zware rand, zeg maar een dikke rouwrand. Nog even over dat dieët. Ik heb ook nog jaren lang pijnstillers geslikt. Zowel paracetamol als saridon. De pijn in mijn bek was veel ondragelijker dan ik toen bezefte.  (wordt vervolgt)

Gisteren is Janneke met mij mee gegaan naar de dokter. Ik luister niet goed en ik vertel mijn verhaal niet duidelijk genoeg. Niet dat ik denk dat ik zelf dokter ben, maar ik ben van mening dat als je goed luistert naar wat je nodig hebt je jezelf veel ellende kunt besparen.

Op die manier zijn vrijwel alle andere ziektes die mij zijn overkomen door zelf nadenken behandeld. Tot afgelopen november. De signalen waren er wel, maar ik wist niet meer wat ik er mee moest. Mijn lichaam liet mij in de steek en het abces woekerde in mijn kop. Ik was doodgegaan als ik eigenwijs was gebleven. Dan had ik Janneke niet gebeld. Ik was hoogstwaarschijnlijk gewoon naar bed gegaan, had later op de avond nog wat water gedronken en was weer in de bedstee gaan liggen. Ik was waarschijnlijk nooit meer wakker geworden.

Ik ben er dus nog. Daar ben ik wel blij mee hoor. Maar het kost moeite. Ik ben nu gevangen in de tangen van de gezondheidzorg. Ik mag nu niet meer gewoon doodgaan. Er zijn nog pillen zat. De pillen die ik nu krijg hebben bijwerkingen waar je voor gewaarschuwd wordt, en bijwerkingen die ik zelf voel. Natuurlijk is er ook een placebo effect. Dat gebruik ik ook graag.

Zoals vanmorgen. Ik stond op met het gevoel er is niks mis met mij. Dat hielp, koffie gezet, geschilderd, klein stukje in de tuin gewerkt. Het schilderij is bijna af, de tuin nog lang niet.

(wordt vervolgd)

De dokter heeft een verschrikt gezicht als ik weer binnen stap nadat mijn bloed en plas zijn onderzocht. Waar ik voor kom, mijn longen, is niet belangrijk meer. Het gaat nu om mijn suikergehalte.

Ik blijk 'suiker' te hebben. Het is een veel te hoog gehalte. Wat dat precies is weet ik niet maar dat het fout is, is wel zeker. Met goede raad en een recept stap ik naar de apotheek. Daar krijg ik niet alleen medicamenten, maar ook een lading advies en informatie over bijwerkingen. Zijn die pillen dan zo erg?

Thuis lees ik op de bijsluiter dat ik geen grapefruits mag eten. Dat terwijl ik de dag ervoor 2,5 kilo heb gekocht. Ik koop weinig fruit, maar als ik het eet doe ik dat op impuls. Ik denk dan dat ik dat met een reden doe, dat mijn lichaam er om vraagt. De dagen ervoor heb ik veel uitgeperste sinaasappeltjes gedronken, tot ik plots over ging op de grapefruit. En nu ineens zou dat met de medicijnen niet meer mogen. Wie moet ik nu volgen? De dokter, of mijn eigen lichaam?

Het is misschien fout, maar ik ga nog niet over op het eten van de pillen en maak eerst mijn grapefruits op. Denk daarbij veel na over hoe het komt dat ik nu opeens 'suiker' heb. Daar kom ik niet achter, maar besef wel dat ik heel veel antibiotica heb gehad in het ziekenhuis en toen ik thuis was. Dat kan invloed hebben gehad. Mijn eetgewoonte was raar in en na het ziekenhuis. Doordat ik geen kiespijn meer kon krijgen heb ik veel gesnoept. Elke dag verdwenen langs mijn tandeloze kaken chocolade, marsepein, spekkies en andere zoetigheid. Ben ook behoorlijk zwaar geworden. (Ik stop met snoepen!). Dat kan een aanleiding zijn, maar dat hoeft natuurlijk niet. Ik weet het niet.

Een week later kom ik opnieuw bij de dokter en beken mijn ongehoorzaamheid. Ze luistert naar mijn verhaal en aanvaart mijn excuus. Het gehalte is wel wat gezakt. Ze waarschuwt mij voor de gevolgen van het niet slikken van de medicijnen, maar laat ook de voordelen zien. Ik beloof ze te gaan slikken. Weer moet er wat bloed getapt worden. Volgende week dinsdag mag ik weer langs komen. Ik heb erg last van een placebo effect. Het gaat een stuk beter met mij, sinds ik die pillen slik.

Het is volop lente lekker weer en zo.

Maar ik blijf nog steeds heel moe. Slaap ook veel meer dan ik gewend ben, maar het gaat over het algemeen wel goed.

Ik kon een poosje niet schrijven. Beetje de pest in, denk ik. Ben wel aan de slag gegaan om wat te werken. Dat blijkt niet te gaan zoals ik het wil, maar de moed zit er in. Ik heb ook mijzelf verplicht wat te produceren. Elke eerste zondag van de maand is het museum open en ik had mij zelf beloofd telkens wat nieuws te brengen. Dat komt nu heel goed uit.

Door het vele roken is het gebruik van mijn longen niet optimaal meer. Dus moet dat onderzocht worden. Dat kan bij de huisdokter, een speciaal longonderzoek.

Intussen heb ik ook een tanden bouwer gevonden. Met Janneke ga ik er heen. De eerste hap staat op de foto. Dat was op 10 maart. Iedere week kom ik terug en na 4 weken is het zover. Ik doe ze in en krijg nog wat spullen mee die erbij horen. Reclame dingen, om vast te plakken. Ik weet niet zo goed wat ik moet vragen en stap met tanden weer de deur uit.

Het voelt raar die grote dingen in mijn bek. Al heel lang zat er helemaal niks. Nu stap ik op de brommer met een bek vol tanden. 

Het is nog vroeg en ik maak van deze gelegenheid gebruik om mijn nieuwe tanden laten zien. René heeft niet zo'n beste ervaring met haar gebit dus ga ik bij haar langs. Zij vindt het mij fantastisch staan. De last die zij had bij de eerste dag heb ik niet, dus stap ik vrolijk weer buiten. Of het zo moest rijd ik direct daarna tegen Frank aan. Na mijn brede glimlach complimenteerd hij mij met mijn tanden. Dat wordt koffie bij de hema.

Ik wil het echt 24 uur inhouden. Niet dat het van de maker moet, maar wat ik zo hoor van lotgenoten. Hoewel ik die dag veel op mijn lippen bijt en mijn wang raakt beknelt en mijn tong krijgt blauwe plekken hou ik vol om het gebit in te houden.

Toen ik 12 was wilde ik heel graag een kunstgebit nu, 50 jaar later heb ik er een, dus mijn plezier kan niet op.

Intussen vergeet ik mijn afspraak voor het longonderzoek. Na een nieuwe afspraak mag ik in een uur tijd laten zien wat mijn longen nog waard zijn. Ik heb eigenlijk niet zo'n last van mijn longen. Het is niet zoals het hoort, dat wel, maar ik ben nog geen astma patient. Alles wordt gemeten: longinhoud, blaaskracht, zuurstofgebruik, enz. Nog een raar detail. Linker middelvinger zurstof gehalte 95 en de rechter middelvinger 91. Wat dat betekent weet ik niet. Wel merkwaardig.

Ook merkwaardig is dat in mijn paspoort staat, lengte 184 cm en nu ontdek ik lengte 187. Het gewicht is 108 kilo. (te veel gesnoept). Ik krijg een hele lijst mee voor de bloed tapperij. Nuchter moet ik er heen.

De volgende ochtend sta ik nuchter met een ochtendplas en een vel papier samen met 25 andere mensen om half negen te wachten op de dame die het bloed afneemt.  Ik heb nummer 23.

Iedereen denkt laat ik maar op tijd zijn dan kan ik zo weer weg. Na de 25 eersten komen er nog 3 mensen.

Het is in mijn eigen dorp dus zoek ik naar bekende gezichten. We zijn van dezelfde leeftijd en ouder dus moet er een bekende bij zijn.  Ik herken er een paar maar heb niet het lef om te praten. Ook omdat het enige gesprek hier gaat over het ziekte proces. Dat is soms geen aanlokkelijke conversatie.  (wordt vervolgd)

Vandaag naar het ziekenhuis voor controle. Drie weken geleden is een MRI-scan gemaakt en vandaag kon ik horen hoe het er uit zag. De dokter die ons ontving kende ik niet. Voordat ik daar iets over kon zeggen, stelde hij zich keurig voor. Hij begreep dat ik hem niet kende. Ik ben immers alles kwijt van de eerste tijd. Het bleek dat het deze man mij net op tijd naar leiden gestuurd.

De foto was geslaagd. Het abces was gereduceerd tot nog wat bijna onzichtbaar gruis. Op de oude foto van november was het een vlek van ongeveer een centimeter.

De dokter vond het prima zo. Over drie maanden wordt er voor de laatste keer een controle MRI gemaakt. Ik gebruik nog medicijnen, en het is ook voor de arts niet helemaal zeker of ik daar nog mee door moet gaan. Ik heb nog wel voor 6 weken pillen, maar of ik dat nog moet blijven slikken hangt af van het gesprek met deze dokter en de microbioloog. Hij zegt dat hij daar later over terugbelt.

Janneke belt mij later op de dag. De dokter heeft haar gebeld met de mededeling dat ik deze week nog pillen moet slikken, maar dat ik daarna mag ik stoppen.

Zo nu de dokter heeft gezegd dat het nu beter is, ben ik ook beter. Fijn he. Janneke werd gek van mij. Nu ik beter ben wil ik ook weer werken, auto rijden, hard lopen, jagen, motorcrossen. Met bomen zagen ga ik morgen beginnen. Ik ben beter. 

Nee hoor, ik lig gewoon nog op de bank omdat ik moe ben. Ik zat even op een krukje in een winkel en zag ineens mijn linker oog zijn eigen gangetje gaan. Ik knap wel op maar ben nog niet de oude.

Ik doe niets of weinig, maar toch gaat mijn leven traag. Natuurlijk doe ik wel wat, hoofdzakelijk de dagelijkse dingen.

Van de week heb ik een foto gemaakt voor het Straatjournaal. Met hulp van Frank en Hein is het gelukt. Na afloop was ik blij dat ik weer thuis op mijn bankje lag. Nu weer naar het volgende project.

Ik ben gevraagd voor een tentoonstelling in de bibliotheek in Zwanenburg, tijdens de boekenweek. Dit jaar staat de boekenweek in het teken van de biografie. Het leven dus. Ik kan er alle kanten mee op. Terugvallen op het verleden, maar ik heb liever iets nieuws. Het distilleren van ideeën is hard aan de gang, maar een idee alleen is niet genoeg, ik moet het ook nog kunnen maken. Ik moet er nog veel over nadenken.

De februari-editie van de Haarlem Kunstroute was een groot succes. Een constante stroom van mensen liep het Jan en Pietmuseum in en uit.

Vele vrienden en kennissen waren blij om Jan na al die maanden weer in levende lijve terug te zien. "Wat zie je er goed uit! Hoe gaat het met je, Jan?", werd steevast beantwoord met "UITSTEKEND!". Uit macht der gewoonte, want Jan voelt zich helaas nog steeds verre van "uitstekend".. wel moe en zwak, als een echte oude man. Maar daar was gistermiddag niks van te zien. Van 13 tot 17u heeft Jan op een stoel mensen ontvangen en bijgepraat.

Wat een wonder, en wat een geluk, als ik terug denk aan hoe hij er eind november bij lag... Op de intensive care, aan de beademing. Amper twee maanden geleden had ik echt niet durven dromen dat dit zo goed zou aflopen!

Dit heb ik vanmiddag aan Jan verteld, en hij heeft me gevraagd om dit op te schrijven. Het kost hem namelijk erg veel moeite om te accepteren dat hij nog niet alles kan. Het lijkt wel alsof hij telkens vergeet hoe ziek hij is geweest; hoe hij door het oog van de naald is gekropen. Zonder dat besef is het moeilijk te verkroppen dat je nog steeds niet de energie hebt om een hele dag te schilderen, om zelf auto te rijden of om langer dan 10 minuten te lopen... Daardoor zinkt Jan de moed wel eens in de schoenen en denkt hij dat hij nooit meer de oude wordt; dat hij altijd zwak en zielig zal blijven. Maar dat is natuurlijk onzin. Zoals Joke gister zei: Jan is een sterke man, en het is een wonder hoe goed hij dit alles heeft doorstaan. En het is onzin om te denken dat het nooit meer beter gaat worden, want het WORDT beter.. iedere dag opnieuw!

Om precies kwart voor zes staat Henk voor de deur met...

de kapper.

Zelf zie ik niet hoe ik er nu uit zie (want ik kijk nooit in de spiegel), maar het voelt wel lekker aan. Het is nu allemaal even lang zodat het weer regelmatig kan groeien. 

Morgen is het Jan en Piet Museum open. Om 13 uur kan dit directielid netjes voor de dag komen. Welkom dus.

           JAN EN PIET MUSEUM

ELKE EERSTE ZONDAG VAN DE MAAND

         OPEN VAN 13 TOT 17 uur

Vierde dag van de nieuwe maand; het zegt niet zoveel data en maand. Wel eten en drinken, slapen en bezoek. Kunnen werken is nog wel ver weg. Eigenlijk wil ik nu al wat bedenken voor maart, maar dat lukt nog niet echt.

Ik hoor net dat Piet het Jan en Pietmuseum aan het inrichten is voor de open dag van aanstaande zondag. Voor mijn afdeling is hij druk in de weer om er wat nieuws van te maken. Ook zijn eigen expo wordt met ander werk gevuld. Jammer dat mijn energie nog iets te kort komt, ik had mij er graag mee willen bemoeien. 

Nog even over het eten van kikkers in het ziekenhuis in Leiden, waar ik eerder over schreef. Ik zag ze duidelijk voor me. Ze leefden nog, maar dat vond ik niet erg. Het waren meer snoepjes, maar dan in de vorm van bewegende kikkers. Later heb ik ze getekend; niet precies zoals ik ze zag, maar zoals het op papier kwam. Heel merkwaardig, zo'n gedachte, of droom of wat het ook was.

Het eten in het ziekenhuis in Leiden was goed, hoewel ik niet wist dat het eten was. Dat het niet mijn smaak was, wist ik wel. Desondanks was het eten erg goed, dat vond ik toch wel bijzonder.

Later in Hoofddorp heb ik veel honger gehad. Hoewel ik mijzelf overdag klem kon eten aan brood, was het avondeten erg weinig. Zeker toen ik zonder tanden zat en ik gemalen voer kreeg, waar ze maar weinig voorraad van hadden. Als ik om kwart voor zes had gegeten, begon mijn maag om 8 uur al weer te roepen om vulling. Dat kon ik dan 's avonds wel weer aanvullen met cakejes, maar 's morgens was het erg... vanaf half zes begon het wachten op eten.

Morgen naar het ziekenhuis. Een MRI scan staat op het programma. Kijken of het abces in mijn hersenen kleiner is geworden. Ik denk het wel, maar zeker weten doe ik niet. Er werken toch nog steeds dingen niet, of niet goed.

De linkerhelft van mijn lichaam voelt anders. In het bijzonder mijn arm, die voelt constant koud aan, maar is dat niet. In mijn mond is de ene helft minder gevoelig dan de andere helft. Mijn smaak is toch anders, maar niet echt slecht. Koud water is voor de linkerhelft gewoon lauw. Mijn linkeroog is nog steeds lui. Ofwel ik loens, daardoor bemoeilijkt mij het kijken. Hoewel dat iets verbetert.  Mijn linkervoet die ik eerst niet omhoog kon krijgen, gaat nu steeds beter. Heb wel telkens spierpijn. Dat is een goed teken.

Zo dat is ongeveer de stand van zaken op dit moment.

Nog even terug komen op het verleden. Wat ik mij nog kan herinneren van de afgelopem maanden. Vaag herinner ik mij de tocht naar het ziekenhuis. Het lopen met Janneke van de auto naar binnen toe. Ook de volgende blik van een bewaker. Daarna fragmenten. Wachten en onderzoeken, vragen die worden gesteld. Geen idee wie of waar. 

"Ruggemerg prik meneer is dat goed?" Wat kan ik daar op zeggen? De angsten van een ruggemerg prik zitten er al van mijn achtste jaar in. Gevaar, dood! Dit wat ik nu ben is ook niks, dus doe maar. Er wordt veel met mij gepraat en veel aan mij gevraagd. Geen idee waar het over ging of waarom het was.

Ik heb nog steun gevraagd aan de doden: Wat zal ik doen? Kunnen jullie mij helpen? Geen van de doden is er, alleen een windvlaag verraad hun aanwezigheid. Ma, Jac, Agniet en Gaby vliegen weg om mij totaal in mijn eentje achter te laten. Zoek dat maar zelf uit. Dat is mijn conclusie. Ik ben niks in het donker.

Later vind ik mijzelf zwevend zonder lichaam; alleen een denken. Dat denken zit wel aan slangen en touwen zodat ik zweef. Alles is donker en af en toe is er licht. Ook woorden. Niet dat het ergens over gaat. Ik begrijp het niet.

Dat begrijpen komt later, als ik voor de zoveelste keer moet vertellen wie ik ben en waar ik ben. Maar dan ben ik al een stuk beter volgens het bezoek. Ik heb gedroomd en dat herinner ik mij.

Wat mij erg stoorde was, dat ik "meneer Heijer" was. Dat protest moest ik opgeven, het was niet te veranderen. Maar als ik "meneer DEN Heijer" werd genoemd dan protesteerde ik nog wel. Het heeft een paar dagen geduurd voor het over was en iedereen wist dat de DEN niet bij mijn naam hoorde.

De verzorging in Leiden was bijzonder goed, heel persoonlijk. Mijn bestaan was nog niet helemaal in orde. Van wassen en plassen weet ik niets meer. Dat bestond niet, zo ook het eten. Of het smaakte? Tja, geen idee.

Wel heb ik op een moment gedacht dat ik groene kikkers had gegeten. Met mint smaak.

Dat viel toch niet mee die 3 weken thuis. Het was wel het beste wat mij overkomen is, maar meevallen... nee.

Nu merk ik na die 3 weken dat er inderdaad wat verbetering is. Met plezier ga ik mee boodschappen doen. Ben begonnen met tekenen. Ga nog wel veel liggen want ben nog steeds moe, maar ook het lopen wil steeds beter. Niet dat het lang duurt, maar ik kom even op gang. Dat is ook goed ook, want ik ben gewoon een oude hark. Slappe spieren. Er moet weer wat gedaan worden, je kracht komt niet vanzelf terug. 

Ik rook nog steeds niet. Niet dat ik ben gestopt met roken, maar ik rook gewoon niet meer. Ik kreeg bij thuiskomst en pakkie sjek, dat was heel fijn. Nu hoef ik niet in nood te zitten als ik wil roken. Af en toe kost het moeite, de gewoonte van 50 jaar roken is niet makkelijk zomaar te vergeten, of uit te bannen. Nu in huis gaat het nog wel, maar als ik weer op de zaak zal zijn? Ik ben benieuwd hoe dat werkt. Oke, ik eet wat meer snaai, maar dat komt ook omdat ik geen tanden meer heb en dus geen kiespijn kan krijgen door die zoetwaren.

Dat ik er nog steeds ben, vind ik wel heel prettig. Dan moet ik ook niet meer zeuren. Goed daar stop ik dan even mee. Het mooie weer komt er weer aan. Dat maakt het ook weer een stuk makkelijker. Er stapelen zich alweer klussen op. Geen grote, maar gewoon leuke dingen die binnen handbereik blijven.

Hoewel ik heel vaak naar dat niks doen heb verlangd is het niet wat ik dacht dat het was. Het is toch veel leuker gewoon mee te kunnen doen met het gewone leven. Het is ook wel eens goed om stil te staan bij diegenen die lang in deze situatie zitten.

Goed vandaag maar weer wat doen. Eerst de afwas, dan de vuilnis buiten. Misschien nog een stofzuigje. Kortom even wat opruimen vandaag. Meestal ruim ik ook weer wat op in mijn hersenen.

Nu had ik een paar dagen niks geschreven, omdat ik er geen zin in had. In mijn kop wringt het. Ik weet dat het in mijn hoofd nog niet gaat zoals bij een gezond mens, maar er dringen zich allerlei dingen op. Ik wil van alles doen, terwijl dat nog niet gaat.

Natuurlijk is het mijn aangeleerde arbeids etos. Altijd werken. Luiheid is der duivels oorkussen. Dat is de drijfveer. Ook het geen geld verdienen is een spook dat zo af en toe in mijn hoofd opduikt. Ik kan van heel weinig geld leven en er is altijd wel iemand die een boodschap voor me doet.

Ik werk al 40 jaar voor mezelf. Altijd heb ik het gered. Een keer ging het helemaal mis, toen heb ik tijdelijk hulp gekregen van de sociale dienst. Ik denk dat ik dat nu ook moet gaan proberen. Dit gaat langer duren dan ik van plan was.

Door dit hard op te zeggen word ik al weer wat rustiger.

Het valt Jan allemaal niet mee. Hij zag er zo naar uit om naar huis te gaan, maar nu hij thuis is, merkt hij des te meer dat hij nog steeds ziek is. Hij had echt verwacht dat hij veel meer had kunnen doen, maar van de plannen om te gaan schilderen, verhalen schrijven, boodschappen doen of koken komt nog heel weinig terecht. Jans ongeduld is groot en dat komt zijn humeur niet ten goede.

Ik wil jullie daarom vragen om vooral nog niet op te houden met het sturen van post en mailtjes, want het zijn juist dat soort kleine dingen die voor hem heel erg belangrijk zijn. Lichamelijk gaat het dan wel steeds beter, geestelijk heeft hij jullie steun nog hard nodig!

De dag begon helemaal niet goed. Slecht geslapen en ongeduldig weer heel laat wakker. Kortom, liever had ik dit dagje overgeslagen. Dat gaat niet, het is een dag die toch moet. Toch boodschappen gedaan. Brood en snel-klaar eten. Twee voor de prijs van een.

Het humeur blijft niet best. Wil dingen doen maar niks werkt. Eind van de dag komt er visite, de mannen Gerrit, Jan, Dries, Max. Met ieder een voorgekookte maaltijd voor de tandeloze Jan. Goed idee, kan ik het eens keuren. Het bezoek doet mij goed, ik kan en mag weer even hardop zeggen dat het nog niet best gaat. Dat blijkt ook wel want ze krijgen alleen maar koffie. Terwijl ik notabene gewoon bier en wijn in huis heb. Vergeten dus.

Later bedenk ik hadden ze zelf ook wel kunnen vinden. Ik lag op de bank ziek te zijn. Maar lekker gegeten later en ook lekker snel klaar. Wat het was weet ik niet meer. Iets wat ik nog niet eerder gegeten had. Het was wel speciaal voor 1 persoon gemaakt, dat stond er op. Nog wel huis gemaakt. Maar wat pilaf is ??? geen idee het smaakte naar een kruidensmaak waarvan munt de boventoon was.

Morgen weer verder.

Het is heerlijk dat het maandag is. Waarom? Tja, misschien wel omdat het weer een gewone werkdag is. Of omdat ik nu een week thuis ben. Er is in die week niet veel verbeterd, denk ik. Dat zal wel niet hoor, want stiekem voel ik dat er hele kleine verbeteringen zijn. Maar die zijn zo klein dat het nauwelijks registreerbaar is.

Vandaag weer een foto gemaakt voor het straatjournaal. Dat was weer als vanouds ook gezellig met koffie en plannen maken.

Na de foto was ik wel weer gelukkig met mijn bank en de rust. Nog steeds zijn mijn herinneringen (aan mijn ziekte) ver weg. Wel weet ik dat ik op een bepaald moment niets was. Alleen een denken, zonder lichaam, maar wel aan draden vast. Ik begreep niet dat ik ergens was en ook niet wát ik was. Dat was een fractie, maar zat wel vast in mijn gedachte.

Ik ga later nog uitzoeken wanneer dat kan zijn geweest. 

Zaterdag een dag dat ik al de laatste tijd rustig aan deed. Nu helemaal. Wakker geweest vannacht en dingen gedaan. Dat ging wel goed. Daarna nog even en naar de radio geluisterd. Hoorspel: Paul Vlaanderen. Maar ook weer geslapen. 

Zaterdag ga ik altijd koffie drinken bij Ber en Henk en nu komen ze naar mij. Buuf Nel kwam koffie drinken. Het gaat redelijk met ons kwamen we tot de conclusie.

Na de koffie werden de boodschappen gedaan. Lekker dat dat weer binnen is. Dank. Ook Thijs kwam met een slecht verhaal, moeder een gebroken heup, Maar het is niet allemaal kommer en kwel. We hebben toch nog wel gelachen maar ik ben kwijt waarover.

Niet gewandeld maar wel op de bank met Anja in slaap gevallen. Het eten was brood met tomatensoepje. Nu was ik vergeten dat tomatensoep bij mij wel verkeerd kan vallen. Het viel mee. Wel de hele avond tv gekeken. Maar omdat "Kassa" een andere presentator had was mijn zaterdag kijk-avond behoorlijk in de war.

In slaap gevallen. De vertoonde films had ik al meerdere malen gezien. Dan maar gewoon naar bed. Heerlijk mijn bedstee.

Vandaag mogen de draadjes er uit. Er zit nog een mooie hechting in mijn voorhoofd - nou ja een beetje boven op mijn hoofd. Dat mag er uit. Het voelt ook dat het er uit moet.

Janneke brengt mij naar het dorp. Het is druk bij de dokter en de receptie dirigeert ons naar de wachtkamer. Op dat moment hoor ik: "Hoe gaat het met U?". Een dame, die mijn dokter blijkt te zijn, spreekt mij aan.  Ze neemt ons direct mee naar haar kamer om de hechting te verwijderen. Onderwijl pratend over de verloop van de ziekte. Dat het er indertijd ernstig uitzag.

Wat ze verbijsterend vond, was dat ik toen direct had gezegd dat mijn gebit de oorzaak was van de ellende. En dat ze het nu als voorbeeld gebruikt had tijdens studie besprekingen. Anoniem verzekerde ze mij. Maar dat hoeft niet. Ik wil best hardop alles zeggen.

Daarna hebben we boodschappen gedaan bij Albert Heijn. Dat was heerlijk om te doen. Wel ontdekte ik dat ik maar weinig in beweging was geweest sinds ik thuis ben. In het ziekenhuis liep ik veel meer. Dus na de boodschappen direct nog een klein wandelingetje gedaan. Dat moet ik vaker doen.

Nee, het valt nog niet mee. Wel ben ik nog steeds heel blij in mijn eigen huis te zijn, maar het ziekenhuis was veel makkelijker. Alles is geregeld. Goed ook, dat moet ik zeggen. 

Hier in huis moet ik bijna alles zelf doen. De boodschappen worden gedaan hoor. Maar ik mag zelf koffie zetten en eten maken. Niet dat het eten wat ik maak geweldig is maar ik doe het weer zelf. Dan smaakt het al een stuk beter. Ook de hoeveelheid is beter.

Allereerst natuurlijk dank voor de brieven en kaarten en bezoeken tijdens mijn ellende. Het hielp in elk geval. Het verdreef mijn eenzaamheid.

Wat er allemaal gebeurd was, is niet echt helemaal duidelijk. Het is mij wel verteld maar veel momenten van het begin in het bijzonder weet ik zelf niet meer. Ik heb het gelezen maar ook laten vertellen. Het was erger dan ik mij zelf realiseerde. Ik kan me er zelf niet veel van herinneren.

Foto: Trotse Jan in kamerjas van Gaby's vader vlak voor hij het ziekenhuis uit mag.

Met Jan gaat het vandaag redelijk. Het valt hem wel zwaar om alles zelf te moeten doen, alles kost moeite. Ik heb hem nog maar eens uitgelegd dat het echt niet vreemd is dat hij nog niet alles kan wat hij zou willen. Het is voor hem lastig te begrijpen, hij heeft zelf immers niet meegemaakt hoe slecht hij er aan toe was... Het is een kwestie van accepteren en de tijd zijn werk laten doen.

Ondanks alles is Jan tevreden in zijn huis. Hij geniet van het uitzicht op de tuin met vogels, kijkt naar oude DVD's van The PinkPanther, slaapt en luistert radio1. Koken was gister nog niet helemaal naar zijn zin gelukt, maar hij heeft er heel veel zin in morgen een nieuwe poging te wagen. Sucadelapjes. Lekker!

Het is heel erg fijn om thuis te zijn, maar het is toch zwaarder dan Jan had verwacht. Alles kost meer moeite dan voorheen.

De website zelf bijhouden lukt nog niet. De woorden komen wel, maar het wordt nog geen samenhangend verhaal. Hetzelfde geldt voor het koken van een maaltijd. De aardappels zijn te oud (we dachten gister dat ze nog goed waren, maar dat is dus niet zo) waardoor ze niet gaar te krijgen zijn. De brocolli is dan weer te kort gekookt, wat erg lastig eten is voor iemand zonder tanden...

Thuis zijn is helaas nog niet hetzelfde als beter zijn. Het is nog een beetje aanmodderen.

Woensdag 24 november ging Jan het ziekenhuis in, met niet meer dan de kleren die hij aan had. Vandaag, 6 weken en 5 dagen later, verlaat hij het ziekenhuis met tassen vol spullen. Nieuwe pyjama's, joggingbroeken, t-shirts, vesten en meer ondergoed dan hij ooit gehad heeft... maar vooral heel erg veel lieve en mooie brieven en kaarten!

Na een uitgebreide fotoshoot van Jan-in-kamerjas in en rondom zijn ziekenhuis kamer, trekt hij voor het eerst in weken zijn colbert en zijn klompen weer aan. De verpleegkundigen hebben toevallig allemaal koffiepauze, waardoor hij ze makkelijk tegelijkertijd gedag zeggen. Ze vinden hem er ineens heel anders uit zien, en dat klopt ook... Met zijn eigen kleren aan is hij niet langer "meneer Heijer" (zoals hij wekenlang als patient werd genoemd), vandaag is hij eindelijk weer Jan!

De ballonnen die de ziekenhuiskamer wekenlang hebben versierd, delen we in het ziekenhuis uit aan de eerste drie kindertjes die we tegen komen. Nog een stop bij de apotheek voor een lading antibiotica pillen en dan... de vrijheid tegemoet!

Net als bijna zeven weken geleden rijd ik met mijn vader op de passagiersstoel op de N205. Toen zat hij afwezig en vermoeid, met gesloten ogen naast me. Nu nog steeds moe, maar wel met heldere blik. We brengen zijn lieve Anja naar Haarlem en rijden naar Halfweg.

Jan is de auto nog niet uit of verschillende buurmannen en -vrouwen komen uit hun huizen. Jan, wil je alsjeblieft nooit meer de buurt zo op stelten zetten! Lenie ontvangt ons met taart en koffie. Een aantal buren valt nog even binnen en Piet en Frank rijden even langs, met een echt stoere mannenpakket: wodka, zware shag en een playboy. Fijn hoor, zulke vrienden!

De kat is gister voor het schoonmaakgeweld gevlucht en liet zich vandaag de hele dag niet zien, het was hem waarschijnlijk veel te druk. Pas tegen de avond meldt hij zich binnen en Jan is nog nooit zo blij geweest om een dier te zien! Hij heeft hem uitgebreid op schoot gehad en net zolang geaaid tot hij onder de kattenharen zat. Nu is het voorlopig wel weer genoeg geweest en wordt Maus weer verbannen naar zijn eigen stoel.

Heerlijk om thuis te zijn. Nog zes weken medicijnen, maar wel alle rust om uit te zieken. Alle ruimte om zelf te kiezen om tv te kijken, een boterham te eten, te koken, de computer aan te doen, een film te kijken. Jan geniet ervan.

Jan is dan wel thuis, maar heeft nog steeds erg veel rust nodig, dus wilt u vingertjes en teentjes komen tellen, dan wel graag van te voren even bellen ;-) (Jan is weer mobiel bereikbaar)

Zaterdag is Jan enorm gespannen geweest. De angst dat de artsen terug zouden komen op het besluit dat hij maandag naar huis kan, was erg groot. Dat geen van de verpleegkundigen op de hoogte scheen te zijn van zijn ontslag maakte het er niet beter op.

Zondagochtend heeft Anja daarom in alle rust met een arts gesproken en heeft bevestigd gekregen dat Jan inderdaad morgen naar huis mag. In de loop van de ochtend mag hij het ziekenhuis verlaten.

Zondagavond krijgt Jan zijn laatste infuuszak met antibiotica, waarna hij vanaf maandag overgaat op tabletten. Deze pillen moet hij zes weken 3x per dag blijven slikken.

Lenie en ik hebben vandaag zijn huisje gestofd en geboend. Wat zal hij blij zijn om al zijn (schone) spulletjes weer om zich heen te hebben. Eindelijk rust, eindelijk ruimte. Tijd om ECHT beter te worden!

Vrijdagochtend komt een arts de uitslag van de scan brengen. Ze gaat er voor zitten, met een serieus gezicht. "Meneer Heijer, de scan heeft uitgewezen dat het abces opnieuw kleiner is geworden. U moet nog twee weken aan het infuus en dan kunt u naar huis."

Hoewel dit op zich natuurlijk erg goed nieuws is, komt het bij Jan niet als zodanig over. Die ochtend is hij met een vervelend gevoel wakker geworden. Hij heeft er genoeg van, kan niet ontspannen, wil zijn eigen ruimte om zich heen, hij wil gewoon naar huis!

Moeizaam probeert hij dit aan de arts duidelijk te maken, maar al snel raakt hij vertsrikt in zijn emoties en komen er tranen. Het is gewoon teveel allemaal. Anja is bij het gesprek en kan een beetje als "tolk" fungeren door duidelijk uit te leggen waarom Jan zo graag naar huis wil.

's Middags komt er veel visite, erg gezellig. Met een beter gevoel keert hij aan het eind van de middag terug naar zijn kamer, waar hij zichzelf ervan probeert te overtuigen dat het echt heus niet zo heel erg is om nog twee weken in het ziekenhuis te blijven.

Terwijl hij rond 17u aan de gepureerde worteltjes zit, komt de arts opnieuw binnenlopen. "Meneer Heijer, ik heb overlegd met andere artsen en met de microbioloog. Wanneer u nog het weekend aan het infuus blijft, beginnen we vanaf maandag met pillen. U kunt dan maandag naar huis." Opnieuw komen er tranen, ditmaal van blijdschap. Maandag naar huis!

Hoewel de arts het heel duidelijk heeft gezegd, bouwt Jan nog wel een reserve in. De artsen hebben immers wel vaker iets gezegd, wat daarna terug gedraaid werd. Maar alles wijst er op dat hij maandag eindelijk vrijkomt uit de luxe gevangenis!

Vannacht heeft Jan een stuk beter geslapen dan gister. Een grote voorraad cakejes heeft de honger kunnen bedwingen.

Vanochtend stond een MRIscan op het programma, waar Jan in zijn eentje naar toe is gelopen. Wij verwachten dat uit de scan zal blijken of en wanneer Jan naar huis kan. De uitslag volgt over een paar dagen.

Vanmiddag was het gezellig druk op het bezoekuur. Piet had het Haarlems Dagblad van maandag meegenomen, waarin verslag werd gedaan van de Haarlemse Kunstroute op 2 januari. Als onderdeel van de route was het Jan en Pietmuseum uitgebreid gerapporteerd en gefotografeerd. Een leuk stukje over een geslaagde dag, maar er is een klein foutje gemaakt met het plaatsen van de foto. Jan en Piet hebben er erg om gelachen. (zie foto)

Nu alle medische hindernissen genomen zijn, begint het grote wachten. Wanneer mag ik naar huis? Het ziekenhuis is een luxe gevangenis, de dagen gaan langzaam en de verveling is groot... 

Medisch nieuws: de pleister op Jans hoofd is vervangen. Of de wond er goed uit zag, weet hij niet: "Ik heb het zelf niet gezien." Communiceren met artsen en verpleegkundigen is en blijft een vak apart.

Iets voor 12 uur vanochtend kwam de ambulance voorrijden. Keurig ingepakt op een brancard is Jan vervoerd naar Leiden. Ik mocht meerijden. Omdat verpleging eigenlijk niet nodig was, zaten beide broeders voorin. Binnen een half uurtje waren we op plaats van bestemming.

Hoewel Jan een uur te vroeg in Leiden arriveerde zorgde hij zelf voor een hartelijk ontvangst: "Je vind het toch wel leuk dat ik er ben he?". En bij ieder nieuw gezicht dat hij zag: "Oh wat leuk om je te zien!"

We kwamen terecht op een volledig lege afdeling, waar Jan werd geinstalleerd in een eveneens lege tweepersoonskamer tegenover de 'behandelkamer' waar alles zou gaan gebeuren.

Omdat we een uur te vroeg waren, verwachtten we lang te moeten wachten. Het viel ons mee toen er binnen een half uur een chirurg aan het bed stond. Hij vertelde heel vriendelijk wat hij ging doen: "ik geef u een prikje om het gebied te verdoven. Dan maak ik een incisie en haal ik de drain eruit. Daarna maak ik alles weer keurig dicht. Het is zo gebeurd."

Dus: geen narcose, geen operatie! Waarom mocht Jan al de hele dag niks eten? Het bleek slechts een voorzorgsmaatregel te zijn, mocht het voorkomen dat een narcose toch nodig was, dan kon dat meteen gebeuren.

Lenie kwam binnen en even later werd Jan opgehaald voor de ingreep. Op de vraag hoe lang het zou duren kregen we het duidelijke antwoord: "Het duurt zolang als het duurt." Wel konden we in de kamer blijven wachten, wat aangaf dat het nooit lang kon zijn.

Al na 20 minuten hoorden we een deur open gaan en hoorden we Jan praten en de verpleegkundigen lachen. Achteraf vertelde hij dat het heel erg gezellig was in de behandelkamer en dat de chirurg hem steeds keurig vertelde wat er ging gebeuren.

Terug op de kamer mocht Jan eindelijk weer wat eten. Een bakje vla en twee koppen koffie waren binnen een mum van tijd weg. Lenie haalde een taartje voor hem. "Ik voel me net een koning!" zei Jan stralend.

Uit voorzorg moest hij nog twee uur in Leiden blijven, voor het geval hij nog misselijk zou worden, zou gaan bloeden of pijn zou krijgen. De ambulance werd alvast besteld voor 16u.

Een aardige verpleegkundige nam alle tijd. Ze was oprecht geinteresseerd in alle verhalen. Jan heeft in geuren en kleuren zijn blindedarm-operatie-verhaal-in-Indonesie verteld, waar we met zijn vieren erg om hebben gelachen.

Omdat het infuus begon te lekken moest deze weer opnieuw worden geprikt. De verpleegkundige kon niet zo snel een goede ader vinden en vroeg er een collega bij. Deze man (Jan heeft me gevraagd uitdrukkelijk op de site te vermelden dat hij Piet heette) bracht snel en kundig een nieuw infuus aan. Een nieuwe lading antibiotica werd toegediend, waarna de mannen van de ambulance kwamen die Jan snel weer terug naar Hoofddorp brachten.

Even na 17u waren we terug op de afdeling, waar iedereen blij was hem te zien. Jan glunderde van opluchting, blij dat het achter de rug is... en gelukkig net op tijd terug voor het eten!

Een mooie dag, een geslaagde operatie. Dit was hopelijk de laatste hobbel, de goede afloop is nu echt heel duidelijk in zicht!

Vanochtend vroeg heeft Jan te horen gekregen dat hij vandaag al geopereerd gaat worden. Hij moet dus nuchter blijven en wordt rond half 1 vanmiddag met een ambulance naar Leiden gebracht.

Hoe laat hij precies geopereerd wordt is nog niet duidelijk, maar denk vanmiddag maar veel aan hem, dat kan nooit kwaad...

Als ik daar gelegenheid toe heb zal ik hier een update geven als er meer duidelijkheid is.

Zelfs de trap is geen probleem meer voor Jan. Op de foto het bewijs van zijn tocht: twee verdiepingen, vier trappen!

Vooralsnog is morgen de ambulancerit naar Leiden. Hopelijk dinsdag voor de laatste keer wat zenuwen voor een operatie... En dan vol goede moed een nieuwe start, een nieuw jaar!

Van oud & nieuw heeft Jan weinig meegekregen. Even voor 23u viel hij in slaap. Rond 1 uur werd hij weer even wakker. Het was vanzelf 2011 geworden, zonder dat hij daar iets van had gemerkt.

Vanochtend bloedde het infuus, die daarom opnieuw moest worden aangebracht. Vier keer per dag krijgt Jan binnen een half uur een lading antibiotica via zijn infuus toegediend. Alleen op die 4 halve uurtjes wordt het infuus dus daadwerkelijk gebruikt, maar omdat het nogal veel werk is om de boel iedere keer opnieuw los te koppelen en aan te sluiten, wordt het infuus de rest van de dag open gehouden met een zoutoplossing die constant doorloopt.

Een aardige verpleegkundige gunde Jan vanochtend wat vrijheid en had tijd genoeg om hem los te koppelen. Zodoende kon hij in alle vrijheid bewegen, zonder infuusstandaard. En dus ook zonder rollator. Het "los lopen" ging zo goed dat Jan juichend door de gang van de afdeling heeft gelopen. Hij is wel een uur heen en weer blijven lopen, net zo lang totdat Anja kwam. Hij wilde haar graag verrassen door haar bij de lift op te wachten, zonder rollator! Een geweldig begin van het nieuwe jaar!

Tot slot nog drain-operatie nieuws: Als het goed is zal Jan maandag naar Leiden gaan, waar hij dan dinsdag wordt geopereerd. Nog even afwachten of het nu wél doorgaat!

Vanmiddag aan het eind van de dag werd bekend dat Jans operatie opnieuw wordt uitgesteld. Op dit moment is nog geen nieuwe datum bekend. We wachten dus rustig af. Jan maakt er zich naar eigen zeggen niet druk om.

Op dit moment heeft Jan een kamer alleen, waar hij eindelijk - sinds weken - een goede nachtrust heeft gehad. Lopen gaat nog steeds erg goed, hoewel de rollator nog steeds voor de zekerheid wordt gebruikt, vermoed ik dat Jan best al zonder kan. Kleine stukjes gaan in ieder geval prima, maar hij wil niets overhaasten. Dat is ook niet nodig... "Neem de tijd, want die heb je."

Vandaag zou Jan worden overgeplaatst naar Leiden, waar morgen de drain operatief zou worden verwijderd. Vanochtend werd duidelijk dat de operatie (wegens plaatsgebrek, een spoedgeval of een andere reden die niets met Jans toestand te maken heeft) wordt verplaatst naar donderdag.

Jan blijft de komende dagen dus nog in Hoofddorp. "Ik ben voorlopig nog even onder de pannen. Het is zo heerlijk hier!".

Jan heeft zich goed door de dagen heengeslagen. Hij heeft een kerstkoor gesignaleerd in het ziekenhuis, maar het gezang bleef gelukkig beperkt tot de gang. Een kerstkoor in zijn kamer is hem tot zijn eigen opluchting bespaard gebleven.

Geen eenzame kerst dit jaar. Er was geen uitweg: familie was volop aanwezig op beide dagen. Ik vermoed dat Jan deze twee kerstdagen meer mensen heeft gezien dan de afgelopen 10 kerstmissen bijelkaar.

De eerste kerstmiddag werd voornamelijk gespendeerd aan de tafeltjes in het restaurant. De tweede kerstmiddag werden de bankstellen, aan de andere kant van de hal, uitgeprobeerd. Wanneer je de hal erom heen even wegdenkt, was het net een kleine huiskamer, met twee banken en een bijzettafel. De perfecte ambiance voor een Gezellige Kerst! Het beviel blijkbaar zo goed dat Jan wel vijf uur heeft doorgebracht in zijn kleine huiskamer, met familie en vrienden.

Om daarna weer naar boven te gaan, om op tijd te zijn voor het kerstmenu. Heerlijk gepureerd!

Vandaag een kort bericht met goed nieuws. Gisteren hebben de artsen de uitslag van de scan gebracht: het abces is kleiner geworden! 

Omdat Jan een hekel heeft aan kerst, vindt hij het prima deze dagen in het ziekenhuis door te brengen. De festiviteiten laat hij vrolijk aan zich voorbijgaan.

De eerste dagen zonder tanden bevallen Jan heel erg goed. Er wordt hem verteld dat hij pijn zou moeten hebben, maar de pijn die hij nu heeft valt in het niet bij wat hij gewend is. Jarenlang heeft hij rondgelopen met constante ontstekingen en zenuwpijn. Nu pas durft hij toe te geven hoeveel last hij daar eigenlijk van had. Eerder werd dat verzwegen, uit angst dat de toehoorder hem zou dwingen er iets aan te laten doen. Zolang je er niet over praat is het er niet. De angst was allesoverheersend.

Woensdagmiddag is een nieuwe MRIscan gemaakt, waaruit nog moet blijken of het abces goed reageert op de antibiotica. We hebben gistermiddag ruim 1,5 uur gewacht voordat Jan eindelijk aan de beurt was. Vreemd toch, want je zou denken dat het eigenlijk niet uit maakt. Maar wachten in een ziekenhuis is toch een stuk minder leuk dan rondhangen op zijn eigen kamer. Gelukkig kon Jan IN de MRI scan wat slapen (ongelooflijk dat dat hem lukt, want zo'n scan maakt enorm veel lawaai!). De uitslag van de scan is nog niet bekend.

Jan is blij met zijn tandenloze mond. Het praten gaat goed - hij was natuurlijk al gewend om zonder al te veel tanden te spreken. Eten gaat iets minder, maar het ziekenhuis verzorgd gepureerde maaltijden en daarbij eet hij graag cake of muffins die vanzelf in zijn mond uitelkaar vallen. Maar het allerprettigst is natuurlijk dat er een einde is gekomen aan de constante pijn!

Het was een spannende dag vandaag. Jan zag huizenhoog op tegen de operatie. Gelukkig was Anja vanochtend bij hem. Zodra Jan dreigde te verzinken in negatieve gedachten, angst en paniek stuurde zij zijn gedachten een andere kant op. Zo hebben ze samen zelfs nog kunnen lachen. Rond 12u stond Jan er alleen voor. Lang leve de narcose.

"Ik geloof dat ik blij ben!", waren de eerste woorden na de narcose. Dat de verpleegkundige die Jan wakker maakte hem helemaal niet verstond, maakte niet uit. Daarvoor was de vreugde en opluchting veel te groot! Wat Jan opviel was dat hij meteen beter zag dan voor de operatie. Het dubbel zien was voor het eerst in weken helemaal weg!

Van de uitslaapkamer kwam hij al snel weer terug op zijn eigen kamer waar ik eindelijk mijn tandeloze vadertje kon bezichtigen. Met grote open ogen lag hij op me te wachten. Zielsgelukkig dat zijn grootste angst voorgoed verleden tijd is.

Amber kwam ook naar het ziekenhuis en Jan was heel erg blij, zo zonder tanden met zijn twee dochters aan zijn bed: "Dit is misschien wel de mooiste dag van mijn leven." Of het de roes van de narcose is, of niet... er is zonder twijfel heel erg veel opluchting!

Morgen is het zover... dan komt eindelijk een einde aan 50 jaar angst voor de tandarts.

Rond 12.15u gaat Jan op voor de operatie. Dus brand allen een kaars en stuur hem in gedachten vooral veel positieve energie!

Vandaag heeft Jan het halve ziekenhuis doorgelopen. Omdat hij principieel weigert mee te werken met fysiotherapie stelt hij zelf een programma op. Wandelen door het ziekenhuis dus. En het liefst met een redelijk tempo! Wel nog steeds achter de rollator. Zijn linkerbeen doet niet helemaal precies wat hij wil. Het optillen van de voet kost moeite, het lijkt alsof het been slaapt. Jan loopt daarom een klein beetje met een flappende voet.

Vanmiddag zijn we samen naar beneden gegaan om koffie en een muffin te nuttigen in het restaurant (annex boekhandel annex cadeauzaak) van het ziekenhuis. Op het moment dat we wilden bestellen begon het infuusapparaat te piepen. Dit geeft zoveel lawaai dat je er bijna van in paniek raakt, terwijl er eigenlijk weinig aan de hand is.

Toch zijn we snel weer naar boven gegaan om de verpleging te raadplegen. Er bleek een snoertje dubbel te zitten waardoor het apparaat meteen alarm had geslagen. Het probleem werd vlug verholpen, waarna we meteen weer naar beneden konden.

Jan liet zich de koffie en de muffin goed smaken. Toen we opstonden om weer naar boven te gaan, vroeg hij me om nog even snel een Haarlems Dagblad voor hem te kopen. Gezien het feit dat de boekhandel tegelijkertijd restaurant en cadeauwinkel is, wil het nog wel eens voorkomen dat het lang duurt voor je aan de beurt bent.

Toeval of niet, ik tref altijd dezelfde dame achter de balie, die alle dagen met lichte paniek in haar ogen aan het werk is. Broodjes uit de koeling halen, koffiekopjes onder de automaat zetten, bestellingen van soep aan de keuken doorgeven, en daarnaast ook nog kranten, boeken, kaarten en ballonnen afrekenen is haar net een beetje veel van het goede.

Het duurt 10 minuten voor ik de krant kan afrekenen. Terwijl ik in de rij sta te wachten zie ik Jan in de hal allerlei oefeningen doen met zijn voet. Op de plaats stappen, voet op en neer bewegen... Oefeningen doen is prima, zolang het maar niet in een gymzaal hoeft en er maar niemand is die hem zegt wat hij moet doen. Een eigenwijze man is het, die vader van mij!

Vandaag had ik, op eigen verzoek, een afspraak met de arts. Vanwege de sneeuw was het helaas niet mogelijk om vanmiddag naar Hoofddorp te komen. De arts was gelukkig zo vriendelijk om mij op te bellen om mijn vragen te beantwoorden. Ik had geen prangende vragen, maar vond het fijn om even bevestigd te krijgen wat ik via via heb gehoord en wat ik zelf opmerk.

In de eerste plaats is de arts tevreden over hoe Jan vooruitgaat. Het gaat beter met hem dan toen hij het ziekenhuis in kwam. Zijn linkeroog werkt steeds beter mee, wat er op lijkt te wijzen dat het abces kleiner wordt. Dit is nog niet te zien op de laatste scan die is gemaakt (7 december), maar dat is niet verwonderlijk en beslist geen reden tot ongerustheid. Komende week zal een nieuwe scan gemaakt worden waarop hoogstwaarschijnlijk WEL vooruitgang is te zien.

Dinsdag worden zijn tanden en kiezen verwijderd, om de haard van de infectie aan te pakken. De operatie vindt plaats onder volledige narcose. Hij is sterk genoeg om dit aan te kunnen. Nadere details over deze operatie kon de arts die ik heb gesproken me niet geven, begrijpelijk - zij is geen kaakchirurg.

Wat ik al van Jan zelf had gehoord, maar wat ik hier nog niet had vermeld: het restant van de drain in zijn hoofd moet nog worden verwijderd. Het gaat om een plastic houder onder de huid op de rechtervoorkant van het hoofd. Hierin heeft een naald gezeten waardoor het teveel aan hersenvocht werd afgevoerd.

In eerste instantie wilden de artsen deze houder laten zitten. Echter, bij routine onderzoek is een bacterie aangetroffen op de drain. Dit beestje zorgt op dit moment nog niet voor problemen, maar voor alle zekerheid moet de drain toch worden verwijderd. Wanneer een ontsteking zou ontstaan is deze met antibiotica niet goed te behandelen, omdat dat niet goed werkt op niet-lichaamseigen objecten in het lichaam.

Het verwijderen van de drain is een kleine operatie. Omdat de operatie moet worden uitgevoerd door een neurochirurg, moet  Jan  hiervoor weer even naar Leiden. Jan zal de 27e worden overgeplaatst en blijft naar verwachting drie dagen in Leiden, waarna hij weer terug gaat naar het Spaarne.

Hoe lang Jan vervolgens nog in het ziekenhuis moet blijven hangt af van hoe de operaties verlopen en hoe de antibiotica zijn werk doet. Vooralsnog blijft het dus afwachten... maar de artsen zien het positief in.

Dinsdagmiddag tref ik een leeg bed aan. Ook de rollator is weg. Navraag bij de verpleging wees uit dat Meneer Heijer naar fysiotherapie is in de oefenruimte.

Beneden in het ziekenhuis kom ik binnen in een kleine gymzaal waar een stuk of 4 mannen op een hometrainer fietsen, en een man op een loopband loopt.

In het midden van de ruimte loopt Jan, achter zijn rollator. De fysiotherapeuten zijn bezig met het aanleggen van een prachtig circuit van pionnen, matten en een bal die in een basket moet worden gegooid. Het parcours wordt afgelegd zonder rallotor, met ondersteuning van de therapeut.

Na 1 rondje is de maat vol. Keurig legt Jan uit dat hij zo'n enorme aversie heeft tegen alles wat met sport te maken heeft, dat hij dit ECHT niet wil doen. "Ik wil nu heel graag weer naar boven." Gelukkig wordt er naar geluisterd en kunnen we samen weer naar boven, want als mijn vader iets niet wil, dan doet hij het echt niet!

's Ochtends doet Jans linkeroog steeds beter mee. 's Avonds is dit iets minder en ziet hij erg dubbel. Lopen zonder rollator is voor hem dus nog geen optie. Echt stoer vindt hij het niet, maar vallen is natuurlijk nog veel erger.

Naast de krant lezen, de post doornemen en radio luisteren is Jan inmiddels bezig met het maken van postkaartjes. Morgen neem ik zijn adresboekje mee naar het ziekenhuis. We hebben afgesproken om samen naar de hal van het ziekenhuis te gaan om de kaarten op de bus te kunnen doen. Wie weet lukt het dan zelfs nog om er een kopje koffie met saucijzenbroodje aan dit uitje vast te plakken. En zo niet, dan komt dat wel weer andere keer. Stapje voor stapje komt Jan dus letterlijk steeds verder.

Gisteren heeft Jan alle verslagen gelezen, zoals die op de site staan. Veel van de dingen wist hij zelf niet meer, maar de omschrijvingen pasten wel bij hoe hij zich voelde.

Verder zijn er weinig veranderingen in Jans toestand. Wandelen beperkt zich nog tot de gang. De actualiteit wordt bijgehouden met de metro, nrc next en radio1. Kaarten, e-cards en bezoek zijn en blijven een welkome afwisseling in de dagelijkse sleur van het ziekenhuisleven.

De dag is vol met zitten, wachten op brood, lopen naar de wc,  zitten, wachten op koffie, lopen over de gang, wachten op visite, krantje uitpluizen, dutten, wachten op avondeten. Met uitzicht op mooie kaarten en een lege parkeerplaats.

Dit is een korte samenvatting van Jans omschrijving van de dag. Vandaag weinig nieuws te melden.

Vandaag heeft een arts de uitslag van de scan met Jan doorgesproken. Het blijkt dat het abces in zijn hoofd nog niet kleiner is geworden, maar gelukkig ook niet groter. Al met al is het einde van zijn ziekte nog lang niet in zicht. We moeten er rekening mee houden dat hij in ieder geval nog 2 maanden in het ziekenhuis blijft.

Met Jan gaat het nog steeds redelijk. Hij is erg moe, maar wel steeds meer zichzelf. Met de rollator mag hij nu zelfstandig naar het toilet en ook douchen kan weer zonder hulp. Dus dat gaat goed. Het vooruitzicht om nog 2 maanden in het ziekenhuis te moeten blijven is niet leuk, maar Jan lijkt er niet erg mee te zitten "Het is niet anders". En zo is het ook. Het maakt allemaal niet uit, zolang hij maar beter wordt!

Weer een dag naast het bed, geen grote verschillen met gister. Een wandeling door de gang met de verpleegkundige laat zien dat het lopen vandaag weer ietsjes beter gaat.

"Dan kom je uit bij een raam en dat blijkt dan toch een ander raam dan het raam waar je normaal doorheen kijkt. Dus vroeg ik aan haar waar Schiphol ligt, en waar Haarlem... Maar dat wist ze niet."

Vanmiddag kwamen Dries, Jan en Gerrit op visite. Hoewel Jan dit erg leuk vond, was het toch nog wel wat vermoeiend. Na een minuut of 20 kon Jan zijn ogen niet langer openhouden... Visite is dus echt van harte welkom, maar helaas echt nog niet lang.

Vandaag heeft Jan voor het eerst weer een stukje gelopen. Onder begeleiding van een fysiotherapeut is hij achter een rollator de gang door gelopen. Weer een stap in de goede richting!

Ik moest jullie allen heel hartelijk bedanken voor de lieve berichten en zeer veel groeten overbrengen. Helaas een beetje veel werk om dat persoonlijk te doen, dus ik hoop dat jullie hier ook genoegen mee nemen... ;-)

Ook kan ik alvast melden dat Jans toestand zodanig aan het verbeteren is dat er binnenkort meer visite kan komen. Het gaat nog niet om visites van een uur, maar eventjes kletsen is heel fijn!

Ik heb opgevangen dat er in het Haarlemse al plannen waren voor een schema met bezoektijden? Ik stel voor dat jullie daar (indien mogelijk?) vanaf vrijdag mee beginnen?

Vandaag weer een dag in de stoel naast het bed. Ditmaal gedoucht, haren gewassen en geschoren dus dat ziet er weer beter uit!

De kaakchirurg heeft vanochtend onderzoek gedaan, wat Jan gelaten heeft ondergaan. Alles moet eruit, zoals we al wisten. Dit willen ze het liefst zonder narcose doen, maar dat is voor Jan natuurlijk geen optie. Daarom dus toch een volwaardige operatie. De operatiedatum inmiddels vastgesteld op 21 december. Nog twee weken wachten dus. Tot die tijd hebben we het er niet over! :)

Weer veel mooie kaarten, waar Jan jullie graag heel hartelijk voor wil bedanken!

Jan heeft vandaag de hele dag naast bed gezeten. Door overdag wakker te blijven, hoopt hij vannacht beter te kunnen slapen. Geestelijk gaat het opnieuw iets beter. Het geheugen werkt steeds beter en het lijkt erop dat er iets meer structuur komt in de gedachten. De koorts is gezakt, maar de ogen lijken wel weer wat scheler. Dit kan vermoeidheid zijn, het is tenslotte de eerste dag dat hij de hele dag uit bed is.

Amber is vandaag 18 jaar geworden. Dat moet gevierd worden! Ze heeft overheerlijke chocoladetaart meegenomen, waar Jan van smult. En een verjaardag is niet compleet zonder cadeaus, dus daar is gelukkig ook voor gezorgd.

Verder is Jan heel erg blij met alle kaartjes, mailtjes en e-cards die worden verzonden. Een paar keer per dag komt een vrijwilliger de geprinte e-cards langs brengen, dus ga vooral door met sturen. Dank jullie wel!

Zaterdag is Jan erg moe. Hij heeft een beetje koorts en wil graag slapen. Met het avondeten is hij goed wakker en eet zijn bordje keurig leeg. De smaak in zijn mond komt steeds meer terug.

Wanneer de verpleegkundige aan hem vraagt of hij lekker heeft gegeten, kan hij daar geen antwoord op geven. Later legt hij mij uit dat er zijn hoofd even geen nuance bestaat. Volgens hem bestaan zijn gedachtes nu eigenlijk alleen uit 1 en 0, ja en nee, zwart en wit. Het eten was niet lekker, maar ook niet vies, dus is de vraag "Heb je lekker gegeten?" even niet te beantwoorden. Voor de verpleging en artsen misschien wat lastig te begrijpen, dus ze vragen bij ons na of wij vinden dat hij normaal reageert. Ja, wij zien niet echt iets verontrustends.

Zondag heeft Jan voor het eerst weer zijn eigen zwarte T shirtje aan, wat meteen weer een stuk vertrouwder staat dan zo'n blauw ziekenhuishemd. Hij vertelt me verder dat hij zijn tanden moet poetsen en dat hij dat braaf doet... Ik kan me er niets bij voorstellen, maar het is toch echt waar! :)

De artsen houden hem goed in de gaten en komen een paar keer per dag langs om met hem te praten en testjes te doen. Omdat hij sinds gister wat koorts heeft, houden ze hem goed in de gaten en overwegen ze een overstap naar een ander soort antibiotica.

Zondagavond komt Amber langs met zijn Sinterklaas suprise die Maddy voor hem heeft gemaakt. Omdat hij gister niet bij het sintfeest kon zijn, komt de surprise naar hem. Dus toch nog Sinterklaas in het ziekenhuis!

Vandaag is papa weer beter dan gister. Alles verloopt volgens plan. De drain is vanochtend verwijderd, waarmee er geen meer is om hem in Leiden te houden.

Rond 14.30u vertrekken we per ambulance terug naar Hoofddorp. Hoewel het flink sneeuwt verloopt de tocht soepel en snel. In de ambulance maakt papa foto's met mijn telefoon  van zijn uitzicht: het plafond... Vooral de ventilator vindt hij mooi. Die inspireert hem om iets mee te doen als hij weer aan het werk kan. 

Het valt me mee hoe hij de reis ondergaat. Ik had op meer onrust en verwarring gerekend. In het Spaarne worden we vriendelijk ontvangen. Hij komt op dezelfde afdeling te liggen als waar hij vorige week begon, al weet hij daar zelf niets meer van.

Twee artsen komen kennismaken en doen wat testjes. Ze zijn tevreden. Het abces lijkt te reageren op de antibiotica. Dat hij nog altijd veel last heeft van een sterk verminderd korte termijn geheugen baart hen niet veel zorgen.

Vandaag kan papa zich voor het eerst duidelijk dingen van gisteren herinneren. Hij weet nog dat hij mij instructies heeft gegeven voor de surprise die ik namens hem voor de Sinterklaasviering ga maken.

Het was een lange vermoeiende dag, maar hij voelt zich vertrouwd in het Spaarne ziekenhuis en zei vanavond tegen Amber en mij dat hij tevreden is en wil slapen. We zetten radio1 op zijn oren en vertrekken de sneeuw in.

Ik kom rond etenstijd binnen. Zijn ogen staan alweer wat beter dan gister. Hij kijkt beter om zich heen. Het eten gaat goed. Ruim twee uur lang zit ik bij zijn bed, en vrijwel geen moment gaat het mis in zijn hoofd. Wel heeft hij het over groen eten dat hij heeft moeten eten. Waaronder ook groene hagedissen. Die smaakten naar pepermunt. Wanneer ik zeg dat hij dat waarschijnlijk heeft gedroomd, kan hij dat moeilijk geloven.

We bekijken de kaarten van vandaag en ook de kaarten van gister worden opnieuw onder de loep genomen.

Dirk, een fijne verpleger, vertelt dat het zo goed gaat dat de drain die het overschot aan hersenvocht afvoert, morgen waarschijnlijk verwijderd kan worden. Wanneer die eruit is, is er geen reden meer om hem in het LUMC te houden. Hij kan dan terug naar het Spaarne in Hoofddorp. Hoewel papa het vervelend vindt dat hij verplaatst moet worden, is het denk ik een goed teken. Hij gaat vooruit.

Wanneer ik binnenkom lopen zit papa met wijd opengesperde ogen op een stoel naast zijn bed. Verdwaasd kijkt hij om zich heen. Ik hoor van de verpleging dat hij fysiotherapie heeft gehad. Na een half uur naast bed te hebben gezeten is het tijd om weer naar bed te gaan. Wanneer hij moet opstaan weet hij even niet meer hoe hij dat moet doen. Nadat de verpleger zegt dat hij op zijn benen moet gaan staan, weet hij het weer. “Ja, dat moet je even tegen me zeggen hoor, anders weet ik dat niet.”

Zijn blik staat nog verdwaasd en zijn stem is nog niet helemaal zichzelf, maar het lijkt er wel op dat hij steeds meer terug op aarde komt. 's Avonds is hij helder. Het eten gaat nu ook goed, hij kan het zelf weer zien en ik hoef eigenlijk alleen zijn vlees te snijden, de rest gaat vanzelf naar binnen. Lekker is het niet, de smaak in zijn mond is nog steeds niet goed. Samen bekijken we de kaarten die hij heeft gekregen. Hij is er erg blij mee en weet van alle afzenders precies wie het zijn, gelukkig maar, want ik zie namen voorbij komen die ik zelf niet ken! Op sommige kaarten wil hij direct antwoorden. Op de envelop schrijft hij een kort antwoord.

De ogen kunnen nu helemaal open, al is het nog lastig om het lang vol te houden. Geestelijk is het weer ietsjes beter dan gister. Nog steeds lopen fantasie en werkelijkheid door elkaar, maar hij wordt zich daar steeds meer bewust van en probeert uit te leggen wat er in zijn hoofd gebeurd. Het wordt mij duidelijk hoe ingewikkeld zijn hoofd in elkaar zit. Iedereen die hem kent, weet dat hij anders denkt dan anderen, maar nu wordt duidelijk hoeveel associaties hij heeft bij alles wat hij ziet en hoort. Het filteren gaat nog erg lastig.

Ik help hem met eten. Omdat hij het nog niet goed zelf kan zien, voer ik hem zijn wortelen, aardappelen en braadworst.

De kaakchirurg doet onderzoek. Na het onderzoek is papa heel erg in de war. Hij ziet dingen die er niet zijn. Terwijl hij zijn ogen dicht heeft ziet hij duidelijk een briefje van 25 liggen en wordt boos als hij het niet kan vinden. Alles wat hij zegt is ver weg van de werkelijkheid. Het verontrust me, maar de verpleging zegt dat de artsen juist erg tevreden over hem zijn en dat hij die ochtend heel helder was.

Er is wat beweging te zien in de oogleden. Wanneer hij met zijn vinger het rechterooglid optilt komt het linkerooglid iets mee. Ook is er weer wat knipper reflex te zien. Dat geeft hoop.

Het gaat langzaam iets beter. Met mijn oom Martijn (broer van moeder) kom ik rond 13u in het LUMC. Papa herkent Martijn, maar raakt snel in de war. Droom en werkelijkheid lopen door elkaar, zo lijkt het. Zijn ogen gaan nog steeds niet open, maar met zijn vinger kan hij zijn ooglid optillen en op die manier toch iets van de wereld meekrijgen.

Later op de middag, tijdens het bezoekuur komt een arts toelichting geven. We horen wat we al weten, de operatie is goed gegaan. De antibiotica moet zijn werk doen, er moet iets aan zijn kaak gedaan worden, maar het gaat nu vooral om rustig herstellen voordat er verdere actie wordt ondernomen.

Papa begrijpt alles wat er gezegd wordt, weet keurig op te noemen waar hij is en dat het bijna Sinterklaas is. Ook weet hij van iedereen de naam te noemen. Wel heeft hij het over Kees, terwijl die er niet is. Blijkbaar weet hij onbewust dat Kees, zijn goede vriend uit Zwanenburg, nog niet langs is geweest. Dat klopt, het is er helemaal bij ingeschoten om Kees op de hoogte te stellen. Op de plek waar papa denkt dat Kees zit, zit Lusin.

Papa gebruikt zijn vinger om zijn ooglid op te tillen om zo te kunnen kijken. Nee, daar zit Kees niet, maar wie is dat dan wel? “Dat is een rooie Turk!”, zegt hij resoluut. Wij schieten in de lach, de dokter kijkt verbaasd. “Mijn vader is een Turk”, legt ons roodharige nichtje uit.

's Avonds blijven werkelijkheid en droom door elkaar stromen. Papa ziet dingen die er niet zijn, heeft het over Ruud Lubbers en Dries van Agt. Ook gebruikt hij opvallend veel moeilijke woorden, die hij normaal niet zou gebruiken. Wat er precies in zijn hoofd gebeurt, blijft een raadsel.

“Adam. Ja, Adams kostuumverhuur.” stilte. “Mag ik van u 30 prostitueepakjes?”

“Ik zie twee namen. Duidelijk. Sonja en Samentha. Sonja en Samentha. Ja. Maar dan op z'n Noors, Seunja en Seumeunthaaaa.”

Samentha is een vriendin van mij, die ik al sinds mijn vierde ken. Haar moeder heet Sonja. Onze ouders kennen elkaar ook al meer dan 20 jaar.

Ik zeg tegen papa dat ze nu waarschijnlijk aan hem denken. Dat denkt hij ook. Vreemd genoeg zie ik, wanneer ik met Lenie het ziekenhuis uitloop, dat Samentha mij precies rond dat tijdstip heeft gebeld dat papa haar naam noemde. Ik bel haar terug en vraag of ze haar moeder heeft gesproken. Ze zegt dat ze haar moeder inderdaad die middag over papa's toestand heeft verteld. Toeval? Ik denk het niet.

Om 6.15u ben ik klaarwakker en om 7u loop ik de IC op. Ik zie hem liggen en zie meteen dat hij van de beademing af is. Hij is er nog! Wat ben ik blij! De verpleegkundige ziet me en zegt dat ik naar hem toe kan, hij is wakker. Papa hoort dat ik het ben en geeft antwoord. Aarzelend, maar ik hoor zijn stem! Wat een opluchting.

Die middag al, mag hij van de IC naar de gewone verpleegafdeling. Na drie nachten nauwelijks te hebben geslapen word ik wezenloos door Bernadine naar huis gereden. Ik kan nog steeds niet goed geloven dat het nu echt goed lijkt te gaan!

Die nacht belt Lenie me wakker. Ze is gebeld door het ziekenhuis dat papa door een ophoping van hersenvocht in een comateuze toestand is geraakt. Er zal direct een drain aangelegd worden om het vocht af te voeren. Een uur later word ik gebeld dat de ingreep is voltooid, maar dat hij nog niet meteen wakker is geworden. Ik besluit meteen naar het ziekenhuis te gaan. Als ik Lenie bel is ze al onderweg. Om 6.45u rijd ik met een vriendin naar Leiden.

Wanneer we in het ziekenhuis aankomen blijkt papa op de intensive care te liggen. We mogen gelukkig meteen bij hem. Daar ligt hij dan, mijn grote sterke lieve vader. Rechtsvoor is zijn haar weggeschoren, om plaats te maken voor de drain. Overal staan apparaten om hem heen. Een buis in zijn luchtpijp blaast lucht in en uit. Een slang in zijn neus zorgt voor voeding...

Het ziet er heel erg naar uit. Maar hij is er nog, daar gaat het om. Ons wordt verteld dat ze hem in slaap houden, omdat hij heel onrustig werd toen hij wakker werd. Dat is niet goed voor zijn herstel. Hij moet stabiel blijven voor de operatie.

Die ochtend wordt ons duidelijk verteld wat ze gaan doen. Het abces moet worden behandeld met antibiotica, maar omdat de hersenen moeilijk te bereiken zijn via de bloedbaan moeten ze heel gericht te werken kunnen gaan. Het is van groot belang dat ze precies weten wat voor soort bacterie, of misschien wel virus, de ontsteking veroorzaakt heeft. Daarvoor zullen ze dus een biopsie moeten doen van het abces. Simpel gezegd: ze moeten wat pus opzuigen. Normaal gesproken wordt zo'n biopsie gedaan door de schedel heen, maar omdat deze zo diep in het hoofd zit wordt het een echte hersenoperatie. Ze maken een klein luikje achterin het hoofd, waarna ze tussen de twee hersenhelften door bij de hersenstam kunnen komen. Een nieuwe MRIscan, waarbij elektroden op het hoofd zijn geplaatst zorgt ervoor dat ze exact weten waar ze moeten zijn en welke route ze kunnen. De co-chirurg heeft het niet voor niets over 'navigatie'.

Na een dag van wachten en wachten wordt papa om 18u opgehaald voor de operatie. Zes mensen in blauwe operatiepakken halen hem bij ons vandaan. We hebben vertrouwen in hen. Er heerst rust bij ons. We hebben er een goed gevoel over, hij gaat het halen.

Rond half12 krijgen we te horen dat papa binnen 20 minuten op de IC terug zal keren. Grote opluchting. Hij leeft nog. Even later staan we rond zijn bed. Hij ligt er slap bij door de spierverslappers die hij heeft gekregen omdat de kleinste beweging fataal kan zijn tijdens zo'n operatie.

Een co-chirurge vertelt ons dat de operatie goed is verlopen en dat er een abces van ongeveer 7 mm is aangetroffen. Dit was nog niet ingekapseld, wat er op wijst dat het er nog niet lang zat. Ze hebben het zoveel mogelijk weg kunnen zuigen. Ook is de pus die ze eruit hebben gehaald meteen onderzocht. De bacterieen die zijn aangetroffen komen vrijwel zeker uit zijn kaak. Nu ze weten waar de infectie vandaan komt, is ook duidelijk welke antibiotica moet worden gegeven.

Ons wordt verteld dat ze hem die nacht van de beademing zullen halen. Hij moet dat weer zelfstandig kunnen overnemen. Omdat in de hersenstam alle vitale functies, zoals ademhaling zitten is er een heel kleine kans dat deze functie is aangetast. Het wordt dus nog een kritiek puntje om die buis uit zijn keel te halen. We mogen daar niet bij zijn. Lenie en ik gaan naar beneden, waar we een allebei een bedje hebben.

De volgende ochtend haal ik wat kleding op en rijd ik naar Hoofddorp. Vandaag staan een MRI-scan en een ruggenmergpunctie op het programma. Ook bespreken we wie er gebeld moeten worden. Lenie, Piet en Bernadine lijken de aangewezen personen om het nieuws verder te verspreiden.

Rond 18u besluit ik naar huis te gaan. Wanneer ik naar boven ga om gedag te zeggen komt de neurologe aanlopen, die we de avond daarvoor hebben ontmoet.

“Meneer Heijer, u wordt straks opgehaald door de ambulance.” Ik kijk haar verbaasd aan.

“Oh, wist je nog niks? Nou loop maar even mee.”

Op de MRI-scan blijkt een plek zichtbaar te zijn, die hoogstwaarschijnlijk duidt op een abces op de hersenstam. Ik krijg de MRI te zien. Ze leggen me uit hoe een MRI werkt, niet wetende dat ik er in de eerste vijftien jaar van mijn leven tientallen heb gezien van mijn moeders hoofd.

Op deze scan zie ik duidelijk de contouren van papa's hoofd, ik herken zijn neus. En daar midden in het hoofd is een plekje dat er niet hoort te zijn. Ik krijg keurig uitgelegd dat alles erop wijst dat dit een abces is, en geen tumor. In het ruggenmerg, waar het hersenvocht in wordt afgevoerd, hebben ze bovendien sporen van een ontsteking gevonden. Wel is het zo ernstig dat hij meteen naar Leiden moet. In het LUMC hebben ze een neurochirurgische afdeling.

Geschrokken loop ik terug naar papa's bed. Het is dus niet zomaar iets waar je met veel slapen vanaf komt. De neurologe kijkt me aan probeert me gerust te stellen: “Het HOEFT geen worst case scenario te zijn, hoor.” Nee, dat zal allemaal wel, maar het KAN dus wel WEL een worst case scenario zijn!

Papa zelf is niet geschrokken. Hij verzucht: "Ik dacht het al."

Zijn zus Lenie en ik besluiten dat zij met hem meegaat in de ambulance naar Leiden. Ik ga naar huis. Later hoor ik dat hij in Leiden goed wordt ontvangen en direct op de medium care neurologie afdeling terecht komt.

Om 10.15u belt papa mij op. Hij vertelt dat hij zich niet goed voelt. In eerste instantie denk ik natuurlijk aan een griepje, maar de symptomen wijzen daar niet op. Scheel kijken, oogleden die moeilijk omhoog gaan en een verminderde smaak en gevoel in zijn mond... het maakt me ongerust en ik besluit meteen naar hem toe te gaan. Nog geen uur later kom ik zijn huisje binnen, waar hij ligt te slapen. De deuren van zijn bedstee zwaaien open en met een verdwaasd hoofd stapt hij zijn bed uit. Het hoofd wat schuin, het linker oog dicht en het rechteroog een klein beetje open.

Hoewel dit er natuurlijk verre van normaal uit ziet, maak ik me niet direct ernstige zorgen. Zelf zegt papa dat hij wel weet wat er aan de hand is, het is niets in de hersenen, geen kanker, geen bloeding. Nee, het is een ontsteking, veroorzaakt door zijn slechte gebit. Veel slapen, dan gaat het vast en zeker over. Samen vinden we het desondanks noodzakelijk dat er vandaag een dokter naar kijkt. Ik bel de huisarts.

Stipt om 16u komen we de wachtkamer in van dokter Bongers in Zwanenburg. De wachtkamer zit nog vol. Tijdens het wachten valt papa een paar keer in slaap. Om half vijf komt een vrouwelijke huisarts in opleiding ons halen. In de spreekkamer worden allerlei neurologische testjes gedaan, vinger naar de neus brengen met de ogen dicht. Met de ogen een vinger volgen, enzovoort. We kennen ze, we hebben ze vaak genoeg gezien... maar dan uitgevoerd door mijn moeder.

De symptomen die hij heeft laten niet meteen een belletje rinkelen. Verder onderzoek is noodzakelijk. We worden direct doorgestuurd naar de Eerste Hulp. We kiezen het Spaarne Ziekenhuis, voorheen de Mariastichting, het ziekenhuis waar papa geboren is. Het ziekenhuis waar we allebei vertrouwen in hebben. Eigenlijk wil papa tussendoor eerst naar huis om te douchen en shag te pakken. Maar wanneer ik daar niet direct op in ga, geeft hij toch toe en rijd ik meteen door naar Hoofddorp. Omdat ik de weg niet weet, zegt hij hoe ik moet rijden. Hoewel hij zijn ogen dicht heeft, weet hij feilloos de weg.

In het Spaarne volgen dezelfde neurologische testjes als bij de huisarts, daarna een CT-scan en een longfoto. Op beide foto's is niks te zien. Geen kanker, geen bloeding. Hij moet worden opgenomen, waarna morgen meer onderzoeken zullen volgen. Rond half12 kunnen we eindelijk naar boven en kan ik eindelijk voor papa wat boterhammen smeren. Hij heeft enorme honger en heel veel trek in koffie.